Review: Gotthard – BANG!

Geschreven door: Rick Vechel

Een badass cover voor de plaat “BANG!” van Gotthard. Zelf was ik onbekend met de band maar een korte zoektocht wijst uit dat het om een Zwitsere hardrockband gaat met hun elfde studioalbum. Een band die ook al 20 jaar bestaat. Keep op rocking, dudes!
Uit de tijd dat hard rock nog de naam Heavy Metal droeg of vaker dan niet – Glamrock.
Ik laat me verrassen!
Gotthard, will you make my head bang!?

De plaat begint met een auditieve realisatie van de cover. Een boze man, een vrouw die slechte zin heeft en een auto die maakt dat deze wegkomt. Op naar nummer 1: “Bang!”
Het nummer begint hard en het refrein ga je meezingen. “Bang, bang, banging around the world!”
Waar mijn gedachtes heen dwalen, hoef ik niet uit te leggen, denk ik. Het nummer richt zich sterk op de ritme sectie en de gitaar zorgt voor de heerlijke accenten en zoete tussenstukjes.
Off to a good start!
Bijna naadloos wordt het nummer opgevolgd door Get Up ’n Get a Move On.
Stilzitten is er niets bij. Mijn airguitar staat nog in de standaard maar de voetjes en het hoofd kun je losschudden. Ze staan stevig in hun schoenen en met zo’n aantal jaren aan ervaring,
Zoals het hoort, gaan we dan een beetje afkoelen. De speakers moeten immers langer mee.
Met Feel What I Feel krijgen we een gevoelige ballade voor de kiezen. De ietwat ruwe stem komt niet geheel goed tot zijn recht in de rustige stukken van het nummer. Daarentegen wordt dat meer dan goed gemaakt rond het refrein en blijft het nummer wel enorm sfeervol. Ze weten je te roeren – ze roepen erom en de gitaar snakt naar je medeleven. Approved. Owh, yes.
Ah, daar is ie. De airguitar!
Maar die kan er na dan wel weer de standaard in. C’est La Vie is een ballade die nog meer tot het gevoel spreekt. Met ook iets verrassends: een accordeon en een viool. Alsof het een serenade aan je balkon is, gaat de band rustig verder. Heel apart na de vorige nummers, maar ze laten zien dat ze weten hoe je liedjes maakt. Heel prettig gearrangeerd.
Ze namen een moment en dat komt er goed uit.
Dat arrangeren komt trouwens ook sterk terug in de positionering van de nummers op het album.
Het nummer Jump The Gun volgt deze gevoelige ballade op. Het bouwt op naar weer een hard rock nummer dat je speakers weer wakker schudt. Gently, but firm.
Gotthard blijft ook even lekker donderen – Een galopperende olifant is er niets bij. Met Spread Your Wings krijgen we een druk en gevarieerd nummer voor de kiezen. Dat de band goed op elkaar is ingespeeld, mag niet verrassen na twee decennia maar ze laten het wel blijken.
Opgevolgd door I Won’t Look Down ben je blij met de opbouw van Spread Your Wings. Alleen de introductie laat je op en neer gaan. Spijtig is wel, naar mijn mening, dat het niet verder gaat dan het op en neer gaan. Een lichte headbang. Wel weer wat airguitar maar meer krijgen ze er nog niet uit.
Of het even een slow dance was of een tromroffel  – dat weet alleen de band maar My Belief maakt het even spannend. Ze gaan weer met hun passie erin. Ze gaan niet harder, maar wel heftiger.
Vooral het einde maakt je weer hopen op meer. Opzwepend?
Met een fade out einde, zit ik gespannen voor de speakers.
Wat alleen maar in hun voordeel werkt – dat je een zoete piano partij dan vervolgens hoort komen, verwacht je niet. Met een duet genaamd Maybe, krijgt Gotthard het voor elkaar.
Hun promo foto’s mogen wat liever als je het mij vraagt. Het nummer kan zo in een Disney film maar het is wel absoluut een mooi nummer. Het heeft wat weg van Bon Jovi. Past het bij Gotthard? Ze variëren sterk dus ik gok erop van wel. Maar met Red On A Sleeve lijken ze er zelf ook even genoeg van te hebben. Een krachtige start en we gaan weer donderen; zij het rustiger dan we eerder hebben gehoord. Opbouwend naar What You Get  want daar krijgen we weer vurige passie te zien. Nu wel in een stevig jasje, dat blijft opzwepen. Even vijf minuten de schouders weer los en in mijn geval, spijt hebben dat je lange haar op dit moment niet meer aan het hoofd bungelt.
Gaan we dan weer rustig aan doen? Gotthard zegt van niet. We starten hard, we eindigen hard.
Mr Ticket Man, het enerlaatste nummer van de plaat is een duidelijke rockplaat. Volgens mij hoor ik wat terug komen van het oude Whitesnake en dat bevalt me prima!
Dit zou een tof einde van de plaat zijn geweest.

Maar, speciaal voor de overleden moeder van de gitarist Leo Leoni, komt er nog een orkestraal nummer achteraan. Voor een goede tien minuten, met een hele langzame kalme start.
Dit nummer heeft misschien nog meer variatie dan het hele album.
Het is in ieder geval een mooi eerbetoon. Het zwaait vele kanten op maar niets dat vreemd aanvoelt. Het volgt emoties, waarvan meneer Leonie er geheid een boel heeft gevoeld, gezien het resultaat.
Of het past bij “BANG!”, betwijfel ik, maar ik begrijp heel goed dat dit ‘dankjewel’ thuis hoort op het album.

Er was een deel van mij dat bang was. De meeste bands die nog uit deze vroegere tijden kwamen, hebben hun metal veelal ingeleverd zodat ze mee konden met de (voornamelijk unplugged) series van MTV. Voor de geïnteresseerden: MTV killed Hair Metal. Veel bands moesten sterven – eerlijk is eerlijk. Maar gelukkig zijn de betere bands gebleven en komen bands zoals The Treatment en Steel Panther terug. Booya!
Maar terug naar Gotthard – Bang! Het “Bang!” gehalte is lager dan dat de album art en de introductie doet verwachten. Maarrrr… Ze hebben een heerlijk gevarieerd album neergezet. Een album met in ieder geval één ingredient: passie.